مامان . مامان . مامان .
به خودم می آیم تو چقدر شبیه همه ی آدم هایی! در واقع همه ی آدم ها چقدر شبیه تو اند! میدانم که نیستند! ذهن من است که همه را شبیه تو می بیند. ذهن من است که تو را روی همه فرافکنی میکند . ذهن من است که انگار میخواد انتقام 23 سال با تو بودن از دیگران بگیرد. خسته ام مامان! میدانم که فرزند ایده آل تو نیستم! مینو پرسید فرزند ایده آل نبودن مامان چه حسی دارد و من انگاری که جا خورده باشم هراسان و باور نکرده از صفحه ی سرد گوشیم نگاهش میکردم و با خودم فکر میکردم که چقدر عکس در صفحه ی مجازی میتواند آدم را زشت تر از واقعیت نشان دهد . بعد فهمیدم ذهنم دارد داستان می بافد که ماجرای مامان را خودش دور کند مامان! تایید شدن از طرف تو چقدرر سخت است. مامان تو هیچ وقت حس افتخار به من نداده ای! در جریانی؟؟ نه!! معلوم است که نه . شکایت هم که میکنم باز من مقصر میشوم باز من میشوم همان دختر دیوانه ای که مامان جور دیگری رویش حساب میکرده و انتظار داشته همه چیز را بفهمد بدون اینکه مامان بهش بگوید چقدر دوستش دارد و چقدر بهش افتخار میکند اما می آید و مستقیم میگوید بردارزداه اش را دوست دوست دارد می آید و مینشیند و مثل عاشق ها از معشوقه اش حرف میزند و من عصبی میشوم و سرم هر روز بیشتر از دیروز درد می گیرد دلم بیشتر درد میگیرد و . الان تازه یادم میافتد ماجرای دل درد را به مینو نگفته ام . که انقدر برایم سنگین بوده که نگفتم وقتی برادرزاده 4 روز آمد خانه ی ما من گفتم دلم میکند اگر فردا خوب نشدم میروم دکتر اصلا نپرسید دلت چطور است . حتی الان هم نمیپرسد که عفونت لعنتی ات در چه مرحله ای است! زنده ای مرده ای چه مرگت هست اصلا؟؟؟
خودم را میبینم سه هفته ام است مادر مرا جا میگذارد خانه ی مادربزگ می رود سرکار . من ناباورانه با چشمانی اندوهگین با همان زبان بی زبانی می فهمم که انگار همه ی آدم ها قرار است اینطور باشند . وقتی بهشان نیاز داری بروند و تنهایت بگذارند حتی اگر عر هم بزنی از شدت گریه فایده نداشته باشد . هیچی که هیچی . همان هیچ بزرگ!!!
میترسم که ذهنم توانایی هضم ماجرا را نداشته باشد . میترسم دیگر نخواهم مینو را ببینم مثل میم . آیا شجاعتش را دارم؟؟؟
فکر کنم دارم!
زمان. زمان. زمان
درباره این سایت